Voor velen van ons bevindt de ergste vijand zich niet in de buitenwereld maar in onze eigen innerlijke jungle. Stel je voor dat je een sollicitatiegesprek hebt gevoerd. Direct na afloop begint je innerlijke criticus inwendig te fluisteren: "Dat was echt slecht. Je kwam amper uit je woorden en zag eruit als een verwelkte bloem. Iedereen moet denken dat je waardeloos bent. Je bent ongeschikt voor deze baan en het was stom van je om te denken dat je een kans maakt." 
Stel je nu voor dat een vriend hetzelfde sollicitatiegesprek had gevoerd en jij in de sollicitatiecommissie zat. Zou je ooit tegen hem zeggen, "Dat was echt slecht! Iedereen moet denken dat je waardeloos bent? Het was stom om te denken dat je een kans maakt.” 
Natuurlijk niet! Waarschijnlijk zou je hem aan zijn sterke punten herinneren en geruststellen dat het normaal is om niet op je best te zijn tijdens een zenuwslopend sollicitatiegesprek. En dat elke uitdaging van waarde is om te groeien. 

Het punt hier is dat de manier waarop we soms tegen onszelf praten via de innerlijke criticus destructief is en dat we het niet in ons hoofd zouden halen zo tegen een vriend of geliefde te praten. Laat dit besef goed tot je doordringen en de intentie voeden om ook jezelf met vriendelijkheid en compassie te behandelen.